Informacje o Trekkingu na Kilimandżaro

Kilimandżaro, najwyższy szczyt Afryki, oferuje poszukiwaczom przygód wybór siedmiu sprawdzonych tras wspinaczkowych, z których każda oferuje wyjątkowe wrażenia pod względem krajobrazów, trudności, tłumów i możliwości aklimatyzacji.

Główne trasy to:

Szlak Lemosho: Powszechnie uważany za jeden z najbardziej malowniczych szlaków, Lemosho oferuje zapierające dech w piersiach widoki i doskonałą aklimatyzację, szczególnie 8-dniowa trasa, według przewodnika Mount Kilimanjaro Guide. Rozpoczyna się po zachodniej stronie góry i ma wyższy wskaźnik powodzenia w porównaniu z innymi trasami.

Szlak Machame: Znany również jako „Szlak Whisky”, jest popularnym i malowniczym szlakiem znanym ze zróżnicowanego krajobrazu i dobrej aklimatyzacji, charakteryzującym się wysokim wskaźnikiem powodzenia, szczególnie po pokonaniu ponad 7 dni. Jednak jego popularność oznacza, że ​​może być zatłoczony, szczególnie w szczycie sezonu.

Szlak Rongai: Jedyny szlak rozpoczynający się na północnym zboczu Kilimandżaro, Rongai oferuje spokojniejsze doświadczenie i mniejszy ruch. Znany jest ze stopniowego podejścia i zachwycających widoków na równiny w Kenii. Jest szczególnie polecany w porze deszczowej, ponieważ znajduje się po suchszej stronie góry.

Północny Szlak: Najnowszy i najdłuższy szlak na Kilimandżaro, Północny Szlak, zajmuje imponujące dziewięć dni, oferując doskonałą aklimatyzację i najwyższy wskaźnik sukcesu, przekraczający 95%. Przecina północne zbocza, zapewniając wyjątkową perspektywę i mniej zatłoczone doświadczenie.

Szlak Marangu: Nazywany „Szlakiem Coca-Coli”, jest najkrótszym i najstarszym szlakiem, oferującym noclegi w chatach zamiast kempingów. Choć często uważany za najłatwiejszy, jego krótszy czas trwania (zazwyczaj 5 lub 6 dni) może prowadzić do niższego wskaźnika sukcesu z powodu niewystarczającej aklimatyzacji.

Szlak Umbwe: Jeden z najtrudniejszych i najbardziej stromych szlaków, Umbwe, najlepiej nadaje się dla doświadczonych trekkerów, którzy dobrze czują się na dużych wysokościach. Jego szybki profil podejścia zapewnia ograniczoną aklimatyzację, co przekłada się na niższy wskaźnik sukcesu szczytowego.

Szlak Mweka: Ten szlak jest wykorzystywany głównie do zejścia po zdobyciu szczytu innymi szlakami, takimi jak Lemosho, Machame i Umbwe. Znany jest z malowniczego piękna podczas zejścia, wiodącego przez zróżnicowane ekosystemy.

Uwaga: Szlak Mweka nie jest wykorzystywany do wejścia na górę.

Kilimandżaro było aktywnym wulkanem w młodości i jest największą wolnostojącą górą świata. Oznacza to, że nie jest częścią pasma górskiego, lecz wydaje się „wyrastać” z otaczających ją równin, tworząc pokryty śniegiem szczyt.

Gdzie się znajduje?

Góra Kilimandżaro leży niemal na równiku w północno-wschodniej Tanzanii, w Afryce Wschodniej. Leży na południe od granicy z Kenią, w Parku Narodowym Kilimandżaro – park zaczyna się na wysokości 2700 m n.p.m. Najbliższym miastem jest Moshi. Góra znajduje się około 130 km od Arushy i zaledwie godzinę drogi od Międzynarodowego Portu Lotniczego Kilimandżaro.

Czego się spodziewać

Kilimandżaro to najwyższa wolnostojąca góra świata, ale jej atrakcyjność w dużej mierze wynika z dostępności. Nie musisz być doświadczonym zawodowcem ani w szczytowej formie, aby zdobyć szczyt, choć będziesz potrzebować dużej siły woli. Przedstawiamy szczegółowy opis tego, czego możesz się spodziewać po drodze, od zakwaterowania przed rozpoczęciem wyprawy, po każdy aspekt Twojej wyprawy.

Fauna i flora

Kilimandżaro składa się z pięciu odrębnych stref ekologicznych, od bujnego, wilgotnego lasu deszczowego, przez pustynię alpejską, aż po słynny arktyczny szczyt. Przechodząc przez te strefy, możesz zobaczyć szereg interesujących i rzadkich okazów flory i fauny, w tym gerezy i endemiczny niecierpek kilimandżarski.

Geografia

Góra to ogromna, wolno stojąca bryła lawy, wznosząca się z otaczających ją równin na wysokości od 900 do prawie 6000 m n.p.m. Był to aktywny wulkan, ale na szczęście dla wspinaczy od tysięcy lat pozostaje w spoczynku. Chociaż Kilimandżaro leży około 330 km na południe od równika, jego szczyt pokrywa piękna warstwa śniegu i lodowców. Według raportów UNESCO góra straciła 82% pokrywy lodowej od 1912 roku i 55% lodowców od 1962 roku.

Kilimandżaro powstało w wyniku erupcji wulkanicznych miliony lat temu, kiedy to z tych erupcji uformowały się trzy stożki wulkaniczne: Shira, Mawenzi i Kibo. Shira (3962 m n.p.m.) uległa erozji, tworząc płaskowyż lawowy, a Mawenzi (5149 m n.p.m.) to obecnie poszarpana sterta skał wulkanicznych, ale lawa utworzyła „siodło” między Mawenzi a Kibo. Nazwa zbiorcza tej masy lawowej i jej trzech „szczytów” to Kilimandżaro. Szczyt Uhuru jest najwyższym punktem w kraterze Kibo i najwyższym punktem w Afryce, mierzącym 5895 m n.p.m.

Historia

Chociaż geologiczną historię Kilimandżaro można stosunkowo dokładnie prześledzić, pochodzenie nazwy góry jest trudniejsze do zidentyfikowania i zrodziło wiele teorii, a wiele grup z regionu miało własne nazwy dla tej kultowej góry. Pierwszą odnotowaną osobą, która stanęła na szczycie góry, był Niemiec o nazwisku Hans Meyer, choć prawdopodobnie wielu miejscowych dotarło tam przed nim.

Pogoda

Ze względu na tak wiele różnych stref klimatycznych i zmian wysokości, pogoda na Kilimandżaro bywa dość nieprzewidywalna. Średnie opady deszczu i temperatury różnią się w zależności od pory roku, ale o każdej porze roku wspinaczom zaleca się przygotowanie się zarówno na ciepłą i zimną pogodę, jak i na deszcz i suszę.